‘Als afscheidsregisseur is het zaak om te horen wat niet wordt gezegd’
Mensen ZaterdagportretSoms is het allemaal zo simpel en zorgt het leven ervoor dat alles naadloos in elkaar schuift. Corona daagt je uit creatief te zijn en zo ben je naast toneelregisseur ook een afscheidsregisseur. In eerste instantie lijken die twee mijlenver uit elkaar te liggen maar schijn bedriegt. Peter van Bokhorst schetst moeiteloos de overeenkomsten.
Het is in de jaren zeventig als Van Bokhorst zijn vriendjes optrommelt en in optocht naar de overkant van de flat waar hij met zijn vader en moeder woont, loopt. Op naar de Noorderbegraafplaats. Want daar kon je zo fantastisch cowboytje spelen. Lekker rustig en overzichtelijk. Dat de beheerder van de begraafplaats de vader van een vriendje was en een oogje dichtkneep als de knapen er kwamen spelen, was mooi meegenomen. Zo konden de cowboys, zonder dat ze in hun kraag werden gegrepen en werden weggestuurd, achter de indianen aan.
Dat hij er vijftig jaar later weer geregeld zou komen, kon hij natuurlijk niet vermoeden. Kinderen willen piloot worden, kapster of brandweerman. Begrafenisman kwam niet in dat rijtje voor. “Toch wilde ik dat wor..