Uit de historie van Bussum en omgeving
De bakkerij van Walden
In 1898 richtte Frederik van Eeden de kolonie Walden op. Men leefde daar volgens het principe van gemeenschappelijk bezit. Er werd enkel voor eigen gebruik geproduceerd. Maar het was niet haalbaar en om in ieders dagelijkse behoefte te voorzien ging men langs de deuren venten.
Het meest succesvolle product van Walden was het witte brood. Tussen de bakkers en de rest van de bewoners ontstond echter onenigheid en in 1906 kwamen de bakkers in opstand en betrokken een ander pand. In de Bussumsche Courant van 9 januari 1907 lezen we "aanbesteed het bouwen van een bakkerij op het perceel Hamerstraat 7".
In de Gooi en Eemlander van 2 maart 1907 stond het volgende bericht te lezen: "Vereniging Walden" Afdeeling Bakkerij, Hamerstraat 9-11-13, kruidenierderij en Comestibleshandel, Havenstraat 34, voorheen Nieuwe 's-Gravelandscheweg 54. Opgericht 1902. Goedgekeurd bij Koninklijk Besluit October 1903.
Er gingen nogal wat praatjes door Bussum omtrent de afscheiding van de bakkers en om een einde aan de praatjes te maken stond het volgende in de krant: De bakkers willen niet langer de melkkoe voor de kolonie Walden en de andere daar uitgeoefende bedrijven zijn. Het zijn de bakkers die de goede reputatie hebben verworven. Deze hebben zich nu gevestigd op Hamerstraat 9-11-13. Het ging om acht bakkers, een leerling-bakker, een koetsier, een broodloper en een boekhouder.
Van de bakkers was Gerrit de Haer de meester-bakker en voorzitter van de vereniging. Eén van de medewerkers was Teen Jaarsma, die al in 1904 op Walden bij de bakkersgroep kwam. Deze Jaarsma nam het bedrijf in 1915 over en zette de Vereeniging om in de N.V. Bakkerij Walden. Door de economische crisis in de jaren dertig was Jaarsma in 1937 genoodzaakt een kleiner bedrijfspand te zoeken. Hij vond dit aan de Laarderweg achter nr. 112. Tijdens de Tweede Wereldoorlog kwam Teen Jaarsma te overlijden en zette zijn zoon Louw de bakkerij voort. Door een maatregel van de regering in 1952, waarbij de broodprijs met drie cent moest worden verlaagd, maar de brandstofprijzen juist werden verhoogd, was deze tenslotte genoodzaakt de bakkerij op te heffen. Twintig jaar later stortte het pand tijdens de sloop in.
Klaas Oosterom, o.b.v. gegevens van Martin Heyne
