Reünie met mijzelf
Mijn oude Koningin Emmaschool in Bussum vierde haar 100-jarig bestaan. Natuurlijk met een reünie. Toch ben ik er niet heen gegaan.
Voor mij betekende dat eeuwfeest meer een persoonlijke terugblik in het verleden en niet zozeer een her-ontmoeting met al die personen die ik daar in de loop van die 8 jaren heb meegemaakt. Het zou er toch op uitdraaien dat er veel gesproken zou worden over al die jongens en meisjes van toen die er nu niet meer zijn. Dood, dus. Nee, niets voor mij, hoor. En zeker niet zonder dat prachtige schoolgebouw waar alles plaatsvond. Bovendien kwam het als een soort schok toen ik mij realiseerde dat 2015 ook het eeuwfeest zou zijn geweest voor Pa Buhr. De man aan wie ik mijn aanwezigheid hier in Nederland te danken heb. Op de foto ben ik net 4 jaar. Klaar om de grote reis naar het onbekende te ondernemen. We schrijven 1952. Ik had een dag voor het vertrek vanuit Frankrijk een ketel kokend water over mijn linkervoetje gehad en daarom kon ik alleen die loszittende schoentjes verdragen. Er zat een enorme blaar die ik de bijna 24 uur durende treinreis met me mee zeulde. Ik liep expres mank. Eenmaal in Nederland moest ik naar school. Het volgende trauma was de grote brand in de Sandtmannlaan. Recht tegenover de school. Ik zat bij juffie Kuipers in de klas. Tijdens de grote fik heb ik alleen maar op haar schoot gezeten. Ik was haar lievelingetje. Sorry Gijs, Annelies, Lonneke, Mieke, Herbert, Jan, Wim, Karin, Margit, Jaap, Roy, Marjan, Henriëtte, Frank, Boudewijn en al die anderen. Jullie moeten het hiermee doen.